Mijn burnout.
Het begon allemaal met hoofd- en nekpijn. Maar omdat ik er elke dag last van had, werd de pijn deel van mijn dagdagelijkse leven. Alweer een avond met hoofdpijn naar bed? Normale pijn, ik was wat moe. Onbewust mijn nekwervels masseren? Normale pijn, ik had een slechte houding. Wat later kwamen de emotionele uitbarstingen: plotse huilbuien tijdens de lunchpauze, een enorm ochtendhumeur, irritatie om het minste. Op het werk voelde ik veel druk: van mijn baas, mijn collega’s en van mijzelf. Iedereen leunde op mij want “Valérie weet alles” en ik bleef ja knikken op elke – zelfs de onmogelijkste – vraag. Thuis nam ik alle huishoudelijke taken op mij, want alles moest op mijn manier gebeuren en ik kreeg de controlefreak in mij niet in bedwang. Daarnaast wou ik mijn vriend niet lastigvallen met taken die hij niet graag deed. Ik wou de perfecte werkneemster zijn én de ideale vriendin, ten koste van mijn eigen gezondheid. Ik was mijzelf aan het wegcijferen. Ik ging van de ene energievretende situatie naar de andere en had niet door dat mijn batterij bleef leeglopen zonder weer op te laden.
Ik maakte mijzelf wijs dat ik oké was, dat ik even moest doorbijten. Ik had altijd smoesjes, totdat mijn lichaam besloot om die smoesjes niet meer te accepteren. Plots werd ik ziek: ik voelde me koortsig, had zware benen, (nog ergere) hoofdpijn, keelpijn en was zó enorm moe. In tijden van COVID-19 dacht ik onmiddellijk aan dat lastige virus, maar de test was negatief. Dan maar een zware verkoudheid, dacht ik. Maar mijn dokter en therapeute wisten wel beter: dit is een lege batterij. Ik werd een maand thuis geschreven. En dan nog een maand. En nog een. Diagnose: een burn-out.
De eerste weken van mijn burn-out waren heftig. Mijn verstand weigerde te aanvaarden dat ik een burn-out had. Ik werd gek van het thuis zitten, maar had geen energie om initiatieven te nemen. Ik voelde me doelloos, nutteloos en gefaald. Hoewel ik steun en begrip ontving van mijn omgeving en zelfs van mijn werkgever, bleef ik vechten tegen mijzelf. Maar ik was totaal verloren en had geen idee hoe ik uit deze donkere put moest kruipen. Gelukkig had ik begeleiding van Leen, die mij als therapeute wijze woorden meegaf, waaronder “Accepteer. Doe niks. Stop met moeten.” Het heeft even geduurd vooraleer ik kon accepteren en ont-moeten maar stap voor stap ging het beter. Ik zette mijzelf vaker op de eerste plaats en begon minder belang te hechten aan de mening van andere mensen. Zo besloten mijn vriend en ik een week op vakantie te gaan, naar de Spaanse zon. Er zijn eerst veel “maar…” smoesjes in mijn hoofd opgekomen: “Maar ik heb een burn-out!”, “Maar het is Corona!”, “Maar wat gaat mijn werkgever denken?”, “Maar ik vlieg niet graag.”. Gelukkig zijn we toch vertrokken. Mijn batterijen waren na een week zon en rust mooi opgeladen en bij thuiskomst was ik eindelijk klaar voor de volgende stap: nadenken over de toekomst. Ik volgde ook loopbaanbegeleiding bij Leen en leerde hier enorm veel uit: wat doe ik graag, wat kan ik goed, wat vind ik belangrijk? De conclusie was al redelijk snel dat ik niet thuis hoorde op mijn job.
Vijf lastige maanden later voel ik het kriebelen om opnieuw in actie te schieten, maar ik ben nog niet klaar om een nieuwe job te zoeken. Ik heb nood aan extra zelfreflectie en behoefte aan een ommekeer in mijn leven. Zo ben ik onlangs op het idee gekomen om vrijwilligerswerk te gaan doen op een biologische boerderij in Spanje. Een afgelegen plek waar ik geweldige dingen zal bijleren en terugkeer naar de natuur. Voor de eerste keer in mijn leven volg ik mijn hart, stop ik met over-analyseren en ga ik alleen op avontuur.
Ik heb intussen mijn ontslag ingediend bij mijn werkgever. Ik heb mijn vrienden en familie over mijn beslissing ingelicht en werd overladen met complimenten om mijn moed. De energieke, vrolijke Valérie bloeit weer open. De perfectionist en de controlefreak in mij houden zich koest en de levensgenieter neemt de overhand. Ik ben gestopt een leven te leiden zoals ‘het hoort’ en ga mijn eigen levenspad creëren. Weliswaar een moeilijker pad, maar deze onbekende weg zal zeker de moeite waard blijken. Wat ik achteraf ga doen, weet ik nog niet, maar ik kom heus terug op mijn pootjes terecht.
Valerie
